ویژگی های امامت در دعای چهل و هفتم صحیفه سجادیه

نوع مقاله : علمی- پژوهشی

نویسندگان

1 استاد‌یار گروه معارف اسلامی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران

2 استادیار گروه معارف اسلامی، دانشکده علوم انسانی ،دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران

3 استادیار گروه معارف اسلامی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران

چکیده

امام در لغت به معنای مقتدا و پیشوا و امامت به معنای رهبری و پیشوایی است و در اصطلاح منصبِ الهی و جانشینی پیامبر (ص) در رهبری و مدیریت جامعه در امور مربوط به دین و دنیای امت اسلامی است. شیعه «امامت» را همچون نبوت در زمرۀ مباحث کلامی می­داند و بر این باور است که امام باید از ویژگی ­هایی همانند عصمت، انتصابی بودن، علم لدّنی داشتن و افضلیت برخور­دار باشد، در حالی که اهل­ سنت امامت را جزء فروع دین می ­دانند و هیچ‌کدام از صفات مذکور را برای امام قائل نیستند. ائمه (ع) هر کدامشان با توجه به مقتضیات زمان، روشی را برای تبیین خطِ­ مشی، اصول و باورهای شیعه در پیش گرفتند؛ لیکن با توجه به جوّ اختناقی که بعد از حادثه عاشورا در دوران امامت امام سجاد (ع) به وجود آمد، این سؤال مطرح است که آیا حضرت به موضوع بنیادین امامت و ویژگی­ های­ آن اشاره کرده‌اند؟ حضرت برای تبیین این مباحث از چه روش و قالبی بهره گرفته‌اند؟ در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی، تحلیلی به بررسی ویژگی­ های امامت با تأکید بر دعای 47 صحیفۀ سجادیه پرداخته شده و یافته­ های پژوهشی حاکی از این است که حضرت در قالب دعا والاترین آموزه­ های شیعه از جمله جایگاه و ویژگی­ های امامت را تبیین کرده‌اند.

کلیدواژه‌ها

دوفصلنامه (علمی-پژوهشی) دعاپژوهی
دوره 1، شماره 1
اسفند 1400
صفحه 124-138

فایل ها

سابقه مقاله

  • تاریخ دریافت: 04 دی 1400
  • تاریخ بازنگری: 27 بهمن 1400
  • تاریخ پذیرش: 10 اسفند 1400
  • تاریخ انتشار: 01 اسفند 1400

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار