دعا به مثابه گفتمان جهانی قرآن کریم

دعا در همة ادیان آسمانی و بشری و حتی نزد انسان‏های غیردینی، به عنوان امر مقدس در ارتباط و گفتگو با ذاتی برتر و قدرتمندتر وجود دارد که با گفتار یا مناسک آیینی، بخش وسیعی از زبان و ادبیات نیایشی اقوام و ملل و ادیان را دربرگرفته و یکی از ابزارهای انتقال تجارب روحانی و معنوی انسان‏ها محسوب می شود. دعا در قرآن کریم در آیات مکی در تبیین هدایت‏بخشی به مشرکان بسیار استخدام گردیده و آن را به عنوان شیوة تبلیغی پیامبر اسلام (ص) در دست­یابی به یکتاپرستی و معرفت وحدانیت خداوند قرار داده است. نحوة گزینش این مکانیزم تبلیغی در آیات مکی قرآن کریم مبتنی بر شناخت مشرکان از ربوبیت خدا بوده و در این آیات، دعا با واژگان «ربّ» بیش از دعا با واژة «الله» نمودار شده است. قرآن از این تلقی درونی مشرکان و خداناباوران که در هنگامة رنج ‏ها و سختی ‏ها به درگاه او دعا کرده و طلب استجابت می ‏نمودند، استفاده نموده و همین مفهوم را که در میان آنان به یک گفتمان ارتقاء یافته بود، در جهت هدایت بخشی ایشان به کار گرفته است؛ اما در عین حال در تمامی این آیات، افزون بر توجه خداوند به دعاهایشان، استجابت دعا را فقط در ذات واحد پروردگار منحصر نموده و مشرکان را از پیروی خدایان دروغین منع کرده و برحذر می‏دارد. ما در این نوشتار، این طریق دعوت به خداوند را، به عنوان گفتمان جهانی قرآن معرفی نموده‏ ایم که پیامبر اسلام (ص) فارغ از مرزبندی‏ های عقیدتی و دینی مردمان عصر نزول، آن را به مثابة تجربة مشترک همگان، وسیلة هدایت و باورپذیری انسان‏ها قرار داده و در جهت تعالی‌بخشی به آن کوشیده است. این مطالعة توصیفی - تحلیلی که بر مبنای منابع کتابخانه ‏ای فراهم آمده است، در پی پاسخ به این سؤال است که آیا بهره‏ مندی از تجربة مشترک دعا در دعوت پیامبر اسلام، صبغة اسلامی یافته یا در جهت هدایت عام انسان‏ها به کار رفته است؟